Παράλληλα ο κ. Χαλιγιάννης αναφέρεται στο χρηματικό ποσό που χρωστά στους Φαρμακοποιούς της Ροδόπης ο ΕΟΠΥΥ και το οποίο ανέρχεται στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ! Ως νέος πρόεδρος επισημαίνει τις προτεραιότητες και τις δράσεις του συλλόγου, ενώ παράλληλα κάνει αναφορά και στα γενόσημα φάρμακα.
Κύριε Χαλιγιάννη, αρχικά να σας ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας κάνετε να παραχωρήσετε μια συνέντευξη στο INPOST.gr! Είστε ο νέος πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ροδόπης, πρόεδρος σε μια συγκυρία για την χώρα δύσκολη. Συμφωνείτε;
Σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνετε να με φιλοξενείτε στην ιστοσελίδα σας. Επειδή το λειτούργημα του δημοσιογράφου, όπως και αυτό του φαρμακοποιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ενημέρωση και την υγεία αντίστοιχα, είναι καθήκον, υποχρέωση και χαρά μου να γνωστοποιώ στην κοινωνία τη σημερινή πραγματικότητα, τα προβλήματα και τις προτάσεις του κλάδου μας γύρω από το φάρμακο και τον ασθενή, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω.
Και πιστέψτε με, αυτή την κρίσιμη περίοδο, θεωρώ επιβεβλημένη τη διαρκή ενημέρωση των πολιτών, γύρω από τη φαρμακευτική περίθαλψη. Ο θεσμός της υγείας βρίσκεται υπό διάλυση.
Εμείς οι νεότεροι καλούμαστε πλέον να δημιουργήσουμε και όχι να παράγουμε. Η προηγούμενη γενιά απέτυχε! Μαζί με την ανοχή και τη συγκάλυψη που απελαυσε από το πολιτικό σύστημα, απέδειξε ότι η άνευ στόχων, ανενθουσίαστη και μη αποτελεσματική παραγωγικότητα, εξυπηρετούσε μόνο την αυτοαναπαραγωγή της διαφθοράς και του ατομικού εφήμερου συμφέροντος που πρέσβευε.
Αυτή λοιπόν η ψευδαίσθηση της επίτευξης στόχων που οδήγησε στην αυτοϋπερκατανάλωση, δεν κατάφερε να μεταδώσει κανένα όραμα, όπως ήταν φυσικό στη γενιά που ακολουθούσε (τη δικιά μου γενιά), παρά να μας παραδώσει «καμένη γη». Καλούμαστε λοιπόν να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.
Εμείς οι νεότεροι, πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας τις αποφάσεις για το μέλλον μας, είτε αυτό λέγεται Φαρμακευτικός Σύλλογος, είτε οποιοσδήποτε άλλος επαγγελματικός κλάδος.
Θα συμφωνούσα με τη δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου, αν απευθυνόταν μόνο σε εκείνη τη γενιά που «μαζί τα φάγανε»! Και δυστυχώς πρέπει εμείς να πληρώσουμε γι' αυτούς, πριν ξεκινήσουμε να ξαναδημιουργούμε.
Παλαιότερα το να έχεις φαρμακείο, σου εξασφάλιζε μια πολύ καλή ζωή. Είναι τα πράγματα έτσι τώρα; Υπάρχει θέμα επιβίωσης των φαρμακείων;
Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι η υγεία ήταν και πρέπει να παραμείνει είναι μια ακριβή υπόθεση. Νέες έρευνες, νέα φάρμακα, νέες θεραπείες, υψηλότερο κόστος. Ωστόσο, ένα κράτος πρόνοιας, οφείλει να τη διασφαλίζει και στους έχοντες και στους μη έχοντες. Αυτοί που υπηρετούν τον κλάδο της Υγείας έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις απέναντι στον πολίτη.
Πρέπει όμως να έχουν και κίνητρα για να αποδώσουν. Όχι προνόμια αλλά κίνητρα, που θα διασφαλίζουν την ορθή τέλεση της υγειονομικής περίθαλψης. Δε σας κρύβω ότι η ευαισθησία των φαρμακοποιών απέναντι στον Έλληνα ασθενή - που ποτέ δεν έχει προβληθεί εκ μέρους μας- σε παραμείνει πολλές περιπτώσεις, έχει ως αποτέλεσμα την αμισθεί προσφορά των υπηρεσιών του.
Με βάση λοιπόν τον πολύ ευαίσθητο κοινωνικό του ρόλο, ο φαρμακοποιός δικαιούται μια – αν όχι ποιοτική – ασφαλή ποιότητα ζωής. Δυστυχώς όμως, κάθε άλλο παρά ποιοτικός θα μπορούσε χαρακτηριστεί ο βιοπορισμός του Έλληνα φαρμακοποιού.
Στην Ελλάδα του σήμερα, δεν απαιτήσαμε ποτέ από την Πολιτεία ως κλάδος, να εξαιρεθούμε από τον αγώνα της ελληνικής κοινωνίας που αναζητεί τη χαμένη της ταυτότητα. Συμβιβαστήκαμε. Συναινέσαμε. Βοηθήσαμε. Αποδεχτήκαμε τη συρρίκνωση του εισοδήματος μας.
Όμως, η Πολιτεία, μέσω του Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, είχε ήδη σχεδιάσει την εξαθλίωση μας και συνεχίζει να δρομολογεί την επαγγελματική, πνευματική, ψυχική και πλέον σωματική εξόντωση μας με την απελευθέρωση του εργασιακού ωραρίου.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού φαρμακείου και η επιβίωση του Έλληνα φαρμακοποιού είναι αμφίβολη παρά ποτέ. Βρισκόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας! Φαρμακεία συναδέλφων κλείνουν.
Και αν δούμε το φαρμακείο ως μια επιχείρηση, το κόστος για την κοινωνία είναι αξιολογήσιμο συμφωνά με τις απαιτήσεις του καθενός. Αν όμως αντιληφθούμε ότι μπαίνει λουκέτο σε ένα χώρο παροχής πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, τότε το κόστος για την κοινωνία είναι σημαντικότατο, απειλητικό για τη διασφάλιση της Υγείας και ντροπιαστικό για την ίδια την Πολιτεία.
Το άνοιγμα του επαγγέλματος που έχει γίνει το τελευταίο διάστημα και στην Ροδόπη βοηθά ώστε η αγορά να γίνει ανταγωνιστικότερη ή είναι στάσιμη;
Αν μου υποδείξετε εσείς, ότι σε αυτή την ελληνική πραγματικότητα υπάρχει επαγγελματικός κλάδος που να διακρίνεται από ανταγωνιστικότητα μεταξύ των μελών του, θα σας απαντούσα ότι στο χώρο του φαρμακείου ο όρος αυτός ήταν και παραμένει άγνωστος.
Το φάρμακο ως κοινωνικό αγαθό και αυτός που το διαχειρίζεται, υπηρετεί τον πολίτη και δεν τον δελεάζει προς αγορά. Η ίδια η λογική και ο σκοπός του φάρμακου δεν υπαγορεύει κάτι τέτοιο. Το φαρμακευτικό επάγγελμα είναι το πιο «ανοιχτό» επάγγελμα στην Ευρώπη. Ο αριθμός των φαρμακείων της Αθήνας μόνο, ισούται με αυτόν ολόκληρης της Αυστρίας.
Οι νέες θέσεις εργασίας που εδόθησαν τον περασμένο χειμώνα για το Νομό Ροδόπης με την περαιτέρω μείωση των πληθυσμιακών ποσοστών, δεν αποτέλεσαν τίποτε άλλο παρά ένα «όνειρο θερινής νυκτός» για τις φιλοδοξίες των νέων συναδέλφων του χώρου μας, που εκτιμώ και σέβομαι για το ήθος τους και τη συναδελφικότητα τους.
Το καλοκαίρι λοιπόν πέρασε και το όνειρο αποδείχτηκε εφιάλτης και γι αυτούς, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε παλιοί και καινούργιοι. Ενώ λοιπόν, ο υπουργός Υγείας φάνηκε να δίνει ένα ψεύτικο όραμα στους νέους συναδέλφους, αυτή τη στιγμή εμφανίζεται ως σκληρός «τιμωρός» τους.
Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος οφείλει να είναι και θα είναι δίπλα τους αν οι ίδιοι το ζητήσουν.
Δεν έχουμε μάθει ξέρετε, να μη λειτουργούμε συλλογικά, ποσοστών μάλλον όταν πρόκειται για το μέλλον του επαγγέλματος μας. Απειλή στο χώρο του φαρμακείου δεν είναι κανένας νέος συνάδελφος αλλά η κομματική γραμμή του Ανδρέα Λοβέρδου που με την πρόφαση του μνημονίου, που προσανατολίζεται στη δημιουργία αλυσίδων φαρμακείων από κεφαλαιούχες πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες θα σημάνουν και το τέλος του ελληνικού φαρμακείου όπως μέχρι σήμερα ήξερε και εμπιστευόταν ο πολίτης.
Και να είστε σίγουρος ότι όταν δοθεί το «πράσινο φως» σε αυτές τις αλυσίδες να εισέλθουν στο χώρο του ελληνικού φαρμακείου, δε θα έρθουν απρόσωπα με νέα φαρμακεία σε κάποιο νέο σημείο της πόλης, αλλά δελεάζοντας με οικονομικές προτάσεις συναδέλφους που δε θα μπορούν εκ των πραγμάτων να αντεπεξέλθουνε στη βιωσιμότητα του φαρμακείου τους, θα απαιτήσουν τη «φιλοξενία» στο ήδη υπάρχον φαρμακείο.
Με λίγα λόγια, θα εξαγοράζουν φαρμακοποιούς και θα τους ορίζουν υπάλληλους τους στο ίδιο τους το φαρμακείο το όποιο θα έχει ήδη αλλάξει την επωνυμία του σε αυτό της οποιασδήποτε αλυσίδας. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ αυτού του είδους την απειλή. Ως πλήρη υποδούλωση.
Ο κλάδος σας πάντως δείχνει ανυποχώρητος στο θέμα της απελευθέρωσης ενώ όπως υποστηρίζει οι νέες ρυθμίσεις θα επιφέρουν τεράστια ρύθμιση στο ποσοστό κέρδους των φαρμακείων. Είναι έτσι;
Για πόσο περισσότερη απελευθέρωση του επαγγέλματος μιλάμε όταν όλη η Ευρώπη προστατεύει το φάρμακο, καθορίζοντας η κάθε χώρα πολύ αυστηρότερα τα σημεία από τα οποία θα διατίθεται αυτό το κοινωνικό αγαθό στο κοινό, ενώ στην Ελλάδα όπου σταθεί κάνεις είναι σίγουρο ότι θα αντικρύσει κοντά του ένα σταυρό φαρμακείου.
Επιτρέψτε μου όμως να σας απαντήσω με μια ερώτηση, προσεγγίζοντας ρεαλιστικά το ενδεχόμενο της πλήρης απελευθέρωσης.
Πιστεύετε ότι ακόμα κι αν έρθει αυτή η άτακτη απελευθέρωση, στην Ελλάδα του σήμερα, ότι θα υπάρχει η τόλμη από πλευράς κάποιου νέου φαρμακοποιού, να ξοδέψει ένα σημαντικά μεγάλο πόσο, για να «στήσει» ένα δικό του φαρμακείο, δεδομένου ότι απειλούνται τα ήδη υπάρχοντα φαρμακεία με κλείσιμο; Πιστεύετε ότι θα βρεθεί κάποιος τόσο αφελής και παράλληλα γενναίος για να μπει σ αυτή τη διαδικασία;
Νομίζω ότι η απάντηση η δικιά μου περιττεύει. Θέλω επίσης να επισημάνω ότι ο όρος «άνεργος φαρμακοποιός» είναι σπάνιος έως και ανύπαρκτος. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Πέραν αυτού, θέλω να υποστηρίξω για μια ακόμη φορά, ότι η διάθεση του φαρμάκου στο κοινό, πρέπει να προστατεύεται και να ελέγχεται από νομικό πλαίσιο που λειτουργεί πρώτα απ' όλα προς όφελος των πολιτών αλλά και του κράτους. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή, να συντηρήσει ούτε αυτά τα 12500 φαρμακεία που λειτουργούν στη χώρα.
Γι αυτό και με τον εφαρμοστικό νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα από το ελληνικό κοινοβούλιο, ένα μεγάλο ποσοστό των φαρμακείων μέσα στο 2012 από αυτά τα 12500 θα οδηγηθούν στο κλείσιμο. Το ποσοστό κέρδους του φαρμακοποιού, στην ουσία καταργείται.
Ένα ποσοστό κέρδους που πρώτα απ' όλα εξασφάλιζε την ορθή και ασφαλή τέλεση της φαρμακευτικής περίθαλψης προς τον πολίτη, καθιστώντας το φαρμακείο υγιή επιχείρηση και κατά δεύτερον συντηρούσε το φαρμακοποιό ως επαγγελματία υγείας.
Δυστυχώς το φαρμακείο πλέον δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε στα λειτουργικά του έξοδα. Πως να συντηρήσει τον ίδιο το φαρμακοποιό λοιπόν; Και αν συνυπολογίσει κάνεις τις πολύμηνες οφειλές των ταμείων που συνεχώς διογκώνονται, μιλάμε πλέον για αρνητικό πρόσημο στο ποσοστό κέρδους!
Από την 1η Μαρτίου έχετε προχωρήσει στην διακοπή της επί πιστώσει χορήγησης φαρμάκων στα ταμεία των ασφαλισμένων που σας χρωστούν. Το κάνετε ήδη αυτό; Αν κάποιος συμπολίτης δεν έχει την οικονομική άνεση να πληρώσει για τα φάρμακα του (και δεν είναι λίγοι αυτοί) τι κάνετε;
Αν εννοείτε τον ΕΟΠΥΥ, θα σας απαντήσω πως δεν έχουμε προχωρήσει στην άρση της επί πιστώσει χορήγησης φαρμάκων των ασφαλισμένων του. Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι ο ΕΟΠΥΥ συγκροτείται και από το πρώην ταμείο των Δημοσίων υπαλλήλων που αποτέλεσε και το μεγαλύτερο «καρκίνωμα» όσον αφόρα τις οφειλές προς τους φαρμακοποιούς. Άρα λοιπόν, ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει.
Δείχνοντας όμως για μια ακόμη φορά, για έναν ακόμα μήνα, ευαισθησία και κατανόηση προς τον πολίτη, εμείς οι φαρμακοποιοί σηκώνουμε γι' αυτούς το βάρος της φαρμακευτικής του περίθαλψης.
Και πιστέψτε με, ότι μπροστά στην αναλγησία της Πολιτείας να συντηρήσει ένα Κράτος Πρόνοιας, αποδεχόμενοι την οικονομική παρακμή που βιώνουμε ως κλάδος σήμερα, το «ευχαριστώ» του ασθενή και η ηθική ικανοποίηση που απολαμβάνουμε από το να περιθάλπουμε τον ηλικιωμένο και ταλαιπωρημένο συνταξιούχο, είναι ανεκτίμητη, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τον αναντικατάστατο ρόλο του φαρμακευτικού λειτουργήματος στην κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι κανένας συμπολίτης μας μέχρι σήμερα, δεν έφυγε από φαρμακείο επειδή ο φαρμακοποιός αρνήθηκε να του χορηγήσει φάρμακα λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Δυστυχώς όμως και με δεδομένη πλέον την εξαθλίωση που οδήγησε ο Υπουργός Υγείας τον κλάδο μας, αυτή η ευαισθησία καθιστά το βίο μας αβίωτο. Και δεν μπορούμε άλλο να βοηθήσουμε, γιατί δεν έχουμε πλέον εμείς οι ίδιοι την οικονομικής δυνατότητα για να εφοδιάσουμε τα φαρμακεία μας με φάρμακα. Ότι είχαμε, το δώσαμε!
Και το εξοργιστικό είναι ότι η Πολιτεία όχι μόνο εθελοτυφλεί και αρνείται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της αλλά στοχοποιεί τον Έλληνα φαρμακοποιό και του επιρρίπτει ευθύνες όταν προχωράει στην άρση της επί πιστώσει χορήγησης φαρμάκων!
Τι λεφτά οφείλει τώρα το Ελληνικό Δημόσιο, μέσω των ταμείων, στους Φαρμακοποιούς της Ροδόπης;
Το ποσό ξεπερνά το 1.500.000 ευρώ. Ο ΕΟΠΥΥ μας έστειλε μια υπεύθυνη δήλωση την οποία και πρέπει να υπογράψουμε όλοι οι φαρμακοποιοί, προκειμένου να μας πληρώσει έως τις 31/3/2012 όλα τα οφειλόμενα του πρώην ΟΠΑΔ αλλά με κούρεμα 3,5%. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η «μόδα του κουρέματος» αφόρα και το χώρο του φαρμάκου.
Εύχομαι τουλάχιστον να μας δοθεί η δυνατότητα αποφορολόγησης αυτού του ποσοστού το οποίο μας παρακρατά αυθαίρετα και παρανόμως ο ΕΟΠΥΥ, αν φυσικά τηρηθεί αυτή η δέσμευση αποπληρωμής. Αν όχι, θα είμαστε αναγκασμένοι να διακόψουμε την πίστωση προς τον ΕΟΠΥΥ από 1/4/2012.
Είναι χρήματα που χρωστάμε και όχι χρήματα που θα μπουν στις τσέπες μας. Για εμάς τους φαρμακοποιούς, αυτά τα χρωστούμενα – έστω και κουρεμένα - αποτελούν μια σανίδα σωτηρίας για τα φαρμακεία μας.
Πολύς λόγος γίνεται για τα γενόσημα φάρμακα. Οι φαρμακοποιοί εναντιώνεστε στην αύξηση της χρήσης του, η οποία ψηφίστηκε το βράδυ της Τετάρτης μέσω του εφαρμοστικού νόμου. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για το ζήτημα.
Γενόσημο, είναι το αντίγραφο φάρμακο ενός πρωτότυπου που έχει χάσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του. Τι σημαίνει αυτό; Ένα νέο καινοτόμο φάρμακο που κυκλοφορεί με τη σφραγίδα της εταιρείας που η ίδια είχε την ευθύνη της έρευνας και της επιτυχημένης του θεραπευτικής του δράσης, μετά από κάποια χρόνια χάνει την αποκλειστικότητα του μονοπωλίου.
Κάποια άλλη εταιρεία, με λίγα λόγια, μπορεί να αντιγράψει το πρωτότυπο φάρμακο, δηλαδή τη δραστική ουσία, ενσωματώνοντας την στην ίδια φαρμακοτεχνική μορφή αλλά σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες τεχνολογίας. Τα ήδη υπάρχοντα γενόσημα φάρμακα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι απολύτως ασφαλή.
Το ότι είναι ασφαλή, σημαίνει ότι η χορήγηση τους – που είναι ευρεία – δε βλάπτει. Για το αν είναι ισάξια του πρωτότυπου ως προς την αποτελεσματικότητα τους, αρμόδιος είναι Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου ο οποίος έχει και την ευθύνη να δώσει το «πράσινο φως» για την κυκλοφορία ενός αντίγραφου φαρμάκου – γενόσημου εκτιμώντας τις ανάλογες μελέτες βιοισοδυναμίας που θα διεξάγει η ενδιαφερόμενη εταιρεία.
Αν θέλετε την ειλικρινή μου γνώμη, επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με την ιδιότητα του επί χρόνια ερευνητή του Εργαστηρίου Φαρμακολογίας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Ακόμα και τα δίδυμα αδέλφια εμφανίζουν ανατομικές διαφοροποιήσεις. Το DNA του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μια χημική μορφή που αντιγράφεται και μάλιστα σε διαφορετικό χώρο από αυτόν που «γεννήθηκε», με πανομοιότυπες μεθόδους και με διαφορετικό ανθρώπινο προσωπικό, παρόλο που είναι εξίσου έμπειρο.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας, ότι πολλές φορές η αναποτελεσματικότητα και η επικινδυνότητα ακόμα, ενός πρωτότυπου μάλιστα φαρμάκου επιβεβαιώνεται από ελαττωματικές παρτίδες που προέκυψαν κατά τη διαδικασία παραγωγής του οι οποίες και ανακαλούνται, τότε το γενόσημο φάρμακο, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι αμφισβητήσιμο για την αποτελεσματικότητα του. Επαναλαμβάνω όμως, δεν σημαίνει ότι το ίδιο βλάπτει σε σχέση με το πρωτότυπου.
Και αν για το γιατρό, από τη στιγμή που ένα φάρμακο κυκλοφορήσει στην αγορά, τον ενδιαφέρει μόνο η αποτελεσματικότητα του σύμφωνα με τη μελέτη που θα του αναφέρει η κάθε εταιρεία, το φαρμακοποιό τον ενδιαφέρει και η αποτελεσματικότητα αλλά και το πως φτιάχτηκε αυτό το φάρμακο αφού σε οποιοδήποτε στάδιο παραγωγής του, η συμβολή του φαρμακοποιού είναι καθοριστική. Η δράση του και η φαρμακολογική κατηγοριοποίηση μιας φαρμακοτεχνικής μορφής, αποδίδεται ασφαλώς στη δραστική ουσία που περιέχει.
Ωστόσο ο φαρμακοποιός της βιομηχανίας, είναι υποχρεωμένος να ενσωματώσει και άλλες αδρανείς ουσίες που λέγονται έκδοχα και γνωρίζει μόνο ο ίδιος ως επιστήμονας. Ουσίες που έχουν να κάνουν με το βάρος, την ισόποση διασπορά της δραστικής μέσα σε ένα δισκίο, ουσίες που βοηθούν στην καλύτερη αποσάρθρωση του φαρμάκου στα σωματικά υγρά, ουσίες που δίνουν μια εύγεστη πώση του φαρμάκου αν πρόκειται για υγρή μορφή, ουσίες που δεν αφήνουν να αλλοιωθεί η και να καταστραφεί η εξωτερική μορφή του, ουσίες που αυξάνουν ή μειώνουν τη βιοδιαθεσιμότητα του φαρμάκου, συσχετίζοντας το φαρμακολογικό αποτέλεσμα ως προς την τοξικολογική επίδραση που μπορεί να έχει αυτό στον οργανισμό.
Γι αυτό υπάρχει άλλωστε και η επιτροπή Φαρμακοεπαγρύπνησης, η οποία εκτιμά τις αναφορές των επαγγελματιών υγείας για τυχόν παρενέργειες που μπορεί να εμφανίσει ένα οποιοδήποτε φάρμακο, πρωτότυπο ή γενόσημο αφού κυκλοφορήσει και μετά. Πιστεύω όμως ότι τα γενόσημα φάρμακα πρέπει να εποπτεύονται.
Να γυρίσουμε λίγο στον Φαρμακευτικό Σύλλογο Ροδόπης. Ποιες είναι οι προτεραιότητές και οι δράσεις σας από εδώ και στο εξής;
Αυτή τη στιγμή, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Ροδόπης βιώνει και αυτός με τη σειρά του την αγωνία των μελών του για την «επόμενη μέρα» του ελληνικού φαρμακείου που καταστρατηγεί η πολιτική της κυβέρνησης του μνημονίου και των μεγάλων συμφερόντων μέσα από το πρόσωπο του Ανδρέα Λοβέρδου.
Η ενότητα, η συσπείρωση, η αγωνιστική δράση και παράλληλα η ευαισθησία του Συλλόγου μας προς τον πολίτη που δυσκολεύεται να έχει πλέον πρόσβαση στο φάρμακο, είναι παραδειγματική.
Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Ροδόπης υπήρξε Πανελλαδικά πρωτεργάτης στη συλλογή των αχρησιμοποίητων και ληγμένων φαρμάκων εδώ και 2 χρόνια περίπου. Πρωτοβουλία που ξεκίνησε επί προεδρίας του Αλέκου Τσαπέκου και για την οποία αποδόθηκε στο Σύλλογο μας τιμητική διάκριση από τους «φαρμακοποιούς του κόσμου» και άλλους φορείς πριν από 4 περίπου μήνες σε εκδήλωση που προσκληθήκαμε στον Πειραιά.
Τα αχρησιμοποίητα φάρμακα λοιπόν που έχουμε συλλέξει, θα τα διαθέσουμε σύντομα στους οικονομικά αδύναμους συμπολίτες μας. Αυτούς που η πρόσβαση στη φαρμακευτική τους περίθαλψη αποτελεί είδος πολυτελείας και δυστυχώς ολοένα, μέρα με τη μέρα αυξάνονται. Η ίδρυση ενός κοινωνικού φαρμακείου αποτελούσε πάντα υπόσχεση καθήκοντος και ανθρωπιάς, που δυστυχώς ανεστάλλει από την επιθετική τακτική εξόντωσης του επαγγέλματος μας από τον Υπουργό Υγείας, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολιστούμε από αυτό το πολύ σημαντικό κοινωνικό έργο.
Όμως, η ανάγκη δημιουργίας του κοινωνικού φαρμακείου, κρίνεται επιτακτική! Ο συνάνθρωπος μας, μας χρειάζεται κι εμείς οι φαρμακοποιοί της Ροδόπης είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τις αρχές μας ως ηθική υποχρέωση και τον όρκο μας.
Αν το ίδιο το κράτος αυτή τη στιγμή στερεί το φάρμακο από τον οικονομικά ασθενέστερο πολίτη, εμείς είμαστε εδώ για να του το χορηγήσουμε.
Πώς βλέπετε το ρόλο του φαρμακοποιού στην ευαισθητοποίηση του κοινού για ζητήματα που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος; Παλαιότερα υπήρχε περισυλλογή των παλαιών και άχρηστων φαρμάκων, συνεχίζετε αυτό;
Στον αγώνα για ένα καθαρό περιβάλλον, ένα περιβάλλον που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας και θα ζήσουν σ αυτό, οφείλουμε όλοι ως κοινωνία να δείξουμε ευσυνειδησία, υπευθυνότητα και πάνω απ όλα σεβασμό. Αυτό μας συντηρεί και δυστυχώς αυτό μας εκδικείται όταν το βλάπτουμε.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το φάρμακο που από τη μια θεραπεύει κι από την άλλη σκοτώνει αν δεν το χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει. Όπως προανέφερα, αν η περισυλλογή των αχρησιμοποίητων μη ληγμένων φαρμάκων έχει ως σκοπό τη διάθεση τους σε ένα ειδικό κοινό που τα έχει άμεση ανάγκη αλλά δεν μπορεί να τα προμηθευτεί με χρήματα, σκοπός της περισυλλογής των ληγμένων φαρμάκων, είναι η ασφαλής και μαζική καταστροφή τους, με τη λεγόμενη μέθοδο της πυρόλυσης, έτσι ώστε να προφυλαχτεί το περιβάλλον και να αποτραπεί η περαιτέρω μόλυνση που θα μπορούσε να επιφέρει η μη ελεγχόμενη εξαΰλωση τους.
